رسـیـدم ز تو عـذرخـواهی کـنم            دلـم را به سمـت تو راهـی کـنـم
بــیــا و امــیــد دلــم را نـگــیــر            خـدایـا چـه بـا بـی‌پــنـاهـی کـنـم

شنیدم که می‌لـرزد عرش تو را            اگـر از دل خـســتـه آهــی کـنـم
فـقـط مـایـۀ آبــرو ریــزی اسـت            اگـر بــاز هـم اشـتــبـاهـی کــنـم
خــودم واقـــفــم بــی‌اراده شــدم            تـو نـگـذار تـا کـه گـنـاهـی کـنم
بـشـوی از دلـم رنگ زنگار که            کـمی فـکـر این رو سـیـاهی کنم
سـبـک مـی‌شـود شـانـه من اگر            بـه ایـوان مــولا نـگـاهـی کـنــم

به جان علی دست من را بگـیر            فـقـیر تو هـسـتم و انت الکـبـیـر

همه عـمر با یک هـدف زنـده‌ام            به عـشـق عـلی و نجـف زنـده‌ام
به آن بانـویی که پَـر او شکست            غـرور دل دخـتــر او شـکـسـت
به آن دخـتـری که گـل لانـه شد            پس از مـادرش مـادر خـانه شد
به آن دختری که به خانه نشست            و زخـم سـر مـرتضی را ببست
به آن خواهری که دل شب رسید            جگـر پـاره را در دل تـشـت دید
به آن خواهری که پُر از سوز و آه            رسید و به سر زد روی قـتـلگاه
به آن خواهری که به چشمان تر            جدا شـد کـنـارش ز اربـاب سـر
قـسـم مـی‌دهـم روسـفـیـدم کـنـی            مـرا در دفـاعـش شـهـیـدم کـنـی